دلداده‌ی چراننده گله

‌ 

امروز روانکاوم پرسید که چرا دیگر نمی‌نویسی؟ انگار نوشتی کمکی به من یا او می‌کند. یک‌سری خزعبلات در مورد عدم نیاز به نوشتن گفتم، اینکه دیگران بسیار بهترش را نوشته‌اند و کافی‌ست بگردی و بخوانی و از اینجور حرف‌ها. بعد او گفت من هم این‌ها را می‌دانم و با این حال در اینستاگرامم چیزهایی منتشر می‌کنم چون احساس می‌کنم آدم‌هایی در سطح خودم وجود دارند که نیاز دارند این حرف‌ها را بشنوند. حرفش کاملا خالی از معنا نبود.

بعد، امروز عصر، موقع خواندن آخرین پست شیدا راعی تصمیم گرفتم این‌ها را بنویسم. در مورد یک مسئله‌ی بی‌اهمیت (عدس‌پلو، فایل ارائه، سیو کردن طعم‌ها) نوشته بود، اما لامذهب چنان خوب می‌نویسد که آدم را سر ذوق می‌آورد. اما این چه نام و عکس پروفایلی‌ست مرد؟ دلداده‌ی چراننده گله؟ متوجه نمی‌شوم.

در انتخاب اسم اینجا مانده‌ام. همیشه در پیدا کردن نام درمانده عمل می‌کنم. فعلا از روی این بیت مولوی انتخابش کرده‌ام، برای اینکه عمیق به نظر برسم. عجب باغ ضمیرست آن، مزاج شهد و شیرست آن. و یا در مغز هر نغزی، شراب بی‌خمارست آن. نمی‌دانم چرا ف هنوز جواب پیامک‌م را نداده. امروز در میان ممبرهای کانال گشتم تا اگر احیانا کسی عکس سلیمانی روی پروفایلش گذاشته را حذف و بلاک کنم، اما کسی نبود.

امروز هم به مانند تمام هفته قبل احساس تنهایی عظیمی کردم.

‌

Comments

  1. saba7 January 2023 at 05:51

    welcome back my friend :)

    ReplyDelete
  2. ماوی13 January 2023 at 03:30

    راجع به بیشتر چیزها نوشته شده، حرف زده زده شده. هزار هزار نویسنده‌ی بهتر، عکاس بهتر و … وجود داره. ولی من هنوز برای خوندن نوشته‌های افرادی که دور و برم می‌شناسم اشتیاق دارم. مهم نیست که هزار تصویر بهتر از منظره‌ی خاصی قبلا توسط عکاس‌های بهتری ثبت شده، من مشتاقم ببینم اون منظره از نگاه فرد مدنظر من چگونه است. راجع به کلمات هم همینه.
    خوبه که به نوشتن برگشتی.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Anathema14 January 2023 at 01:33

      کاملا درسته حرفت. روابط انسانی معادلات رو بهم می‌ریزند. خوبه که آدم کوته‌بین نباشه و به همه‌ی فاکتورها نگاه کن. به هرحال خوشحالم که منو می‌خونی :)

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

وضعیت

 ‌ اساسا حال خوب و بد فقط یه فریبه و بسیار هم موقتی و ناپایداره. چیزی که واقعیت داره وضعیت خوب یا بده. و تنها چیزی هم که مهمه اینه که تشخیص بدی وضعیتت خوبه یا بد. راستش اونقدرها هم تشخیصش راحت نیست. ذهن ما اونقدری که فکر می‌کنیم خوب کار نمی‌کنه. کلی کتاب در این‌مورد نوشتن که ما چقدر راحت فریب می‌خوریم. چقدر راحت اشتباه می‌کنیم تو تصمیماتمون. چقدر ساده می‌تونند ما رو گمراه کنن و مجبورمون کنند کاریو که می‌خوان انجام بدیم. پس فکر نکن همینجوری می‌تونی بگی وضعیتت خوبه یا نه. باید همه حواس‌پرتی‌ها رو بذاری یه گوشه و بشینی خوب نگاه کنی که چی داری و چی نداری. قبل این کجا بودی و الان کجا هستی. کجا داری میری؟ اصلا داری میری؟ باید به این هم فکر کنی که قبلا کی بودی و الان چه‌کسی هستی. باید از ابزارها درست استفاده کنی. باید بدونی مقایسه منطقی چجوریه. باید بدونی حافظه قابل اتکا نیست و به نوشته‌ها و ردپای مکتوب گذشته‌‌ت نیاز داری. باید مشورت کردن رو بلد باشی و درک کنی گاهی آدم‌های نزدیک زندگیت در جنبه‌هایی تو رو بهتر از خودت می‌شناسن. باید بدونی الان داری چیکار می‌کنی، چه امیدهای واهی و چه پتانسیل‌ها
Read more

تراپی با هانیبال

دیروز پشت صندلی نشسته بودم و مشغول کارم بودم که یکی از آدم‌هایی که خیلی نمی شناختم پشت سرم نشست و گفت که اختلال شخصیت مرزی دارد و شروع کرد با اشتیاق از قرص‌هایی که می‌خورد و تاثیر معجزه‌آسایی که در زندگی‌اش گذاشته‌اند صحبت کرد‌‌ن. مثل ترسوها از او در مورد عوارض قرص‌ها پرسیدم و گفتم روانکاوم چند ماه پیش توصیه کرده است برای درمان افسردگی پیش روانپزشک برم و کمی دارو مصرف کنم‌‌، اما نرفته‌ام. خندید و گفت که عوارض داروهای ضدافسردگی پیش قرص‌هایی که من برای اختلال‌های مختلفم خورده‌ام کمتر از مصرف یک مسکن است. از من اجازه گرفت و پشت لپتاب نشست تا قرص‌های مختلف و تاثیرات و عوارضشان را نشانم بدهد. مثل من به ماتریالیسم معتقد بود و همین باعث شد گفتگو به جاهای خوبی کشیده بشود.  راستش من عاشق این گفتگوهای عمیق و ناگهانی و انفجاری و پر از شفافیتم که ممکن است کمتر از یکبار در ماه یا سال رخ بده. وقتی دو طرف بدون هیچ سدی هرچیزی را که به ذهنشان می‌رسد، می‌گویند. یک اعتماد دوطرفه بی‌حد و مرز اما تقریبا بی‌پشتوانه. هیجان‌انگیز بود و برخلاف همه چیزهای دیگر اطرافم فاقد روح زندگی و حوصله‌سربر نبود. برای همین
Read more