Middle of a War

‌

 فکر می‌کنم بیشتر بدبختی ما از این ناشی می‌شود که فکر‌ می‌کنیم در حال زندگی کردن در یک جغرافیای عادی و تحت سیطره یک حکومت نرمال هستیم. البته که یک‌وقت‌هایی بهمان یادآوری می‌کنند که اینطور نیست. وقتی هرچند روز یکبار چند آدم بدون برگزاری یک دادگاه عادلانه و بی‌طرف اعدام می‌شوند. وقتی هر روز ارزش پول ملی به شکل سرسام‌آوری افت می‌کند. وقتی دختران ایرانی سالم به مدرسه می‌روند و روی تخت بیمارستان به پدر و مادرشان تحویل داده می‌شوند. وقتیکه هر تجمع اعتراض‌گونه‌ای به شکل خشونت‌باری سرکوب می‌شود و فیلم‌هایش بیرون می‌آید تازه عده‌ای به خاطرشان می‌آید که انگار نه! در یک وضعیت عادی زندگی نمی‌کنند. اما فراموشی دوباره خیلی هم طول نمی‌کشد. باور کنید هنوز هم عده‌ای هر صبح با تصور زندگی در یک کشور نرمال از خواب بیدار می‌شوند. 

آدم‌هایی که کشته شدن ۱۵۰۰ نفر در یک هفته و سرنگونی عمدی یک هواپیمای مسافربری را به یاد نمی‌آورند.  آدم‌هایی که سدهای خالی را نمی‌بینند، زیرساخت‌های فرسوده شده و رو به نابودی کشور را نمی‌بینند، خروج سرمایه را نمی‌ببیند، دریاچه‌ها و رودخانه‌های خشک شده، سیاست‌گذاری‌های اشتباه اقتصادی و اجتماعی، خروج گسترده نخبگان از مملکت، افول سینما و صنعت چاپ، له‌ شدن قشر فرودست و حاشیه‌نشین، باور کنید، هیچکدام را در یک تصویر کلی نمی‌ببینند.

حرف من در خصوص براندازی و انقلاب و این‌چیزها نیست که فکر می‌کنم جامعه‌مان با مایندست لازم برای اجرای آن فاصله زیادی دارد. حرف من نحوه مواجهه روزمره با یک حکومت غیرنرمال برای آدم‌های عادی‌ست. ساده‌لوحی است اگر فکر کنی درس خواندن معمولی، کار کردن معمولی، یا اصلا زندگی کردن معمولی تحت سیطره این حکومت جواب می‌دهد. اما آدم‌ها اینجا به جای دوراندیشی و فاصله‌گرفتن از آن فراموشی یا ساده‌لوحی، تنها در بزنگاه‌ها پی به ماجرا می‌برند.

وقتی می‌خواهند سرمایه‌گذاری کنند تا ارزش پولشان کاهش نیابد و دولت در بورس و بازار ارز و طلا از آن‌ها نوسان می‌گیرد و سرمایه‌شان از آنچه که در ابتدا بود هم کمتر می‌شود. وقتی می‌خواهند ماشین بخرند و می‌بینند باید  در قرعه‌کشی‌های ابلهانه‌ای شرکت کنند که شانس بردن ماشین با قیمت نسبتا مناسب در آن حتی کمتر از بردن لاتاری‌ست. وقتی می‌خواهند خودشان یا بچه‌هایشان سر کار بروند و می‌بینند یا کاری وجود ندارد یا آن‌طرف ماجرا یک کارفرمای ظالم و فاسد وجود دارد که شغلی با شرایط کار در اردوگاه آشویتس و پرداختی با بولیوار   ونزوئلا را با منت تعارف می‌کند. یا با ذوق و شوق و هزار آرزو بچه‌هایشان را در مدرسه ثبت‌نام می‌کنند و بعد می‌روند با خواهش و التماس و دادن تعهد ِ عدم شکایت فرزندان مسموم‌شده‌شان را از مدرسه بیرون می‌کشند و تازه، تازه می‌فهمند وضعیت عادی نیست. اینکه در یک کشور  عادی و قانون‌مند که هرکس سرجای خود قرار دارد و کارها حساب و کتابی دارد زندگی نمی‌کنند و اینجا چقدر برای این درک دیر است.

وقتی کاملا متوجه شوی با یک دسته اوباش طرفی و نه یک حکومت نرمال، مطمئنم سال جدید را به شکل جدیدی برنامه ریزی خواهی کرد. مخاطب این نوشته بیشتر از هرکس دیگری خودم بوده‌ام. سال نو مبارک.

‌

Comments

  1. Farid22 March 2023 at 08:22

    من سر همین حال خوب خیلیارو نمیتونم بپذیرم وقتی که با جرعه‌ای از خبر بد از هم میپاشن. حال خوبشون غفلته، حذف صورت مسئله‌س.

    ReplyDelete
    Replies
    1. M11 April 2023 at 12:03

      دقیقا فریدجان. چقدر کلمه‌ی غفلت رو درست به کار بردی.

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

وضعیت

 ‌ اساسا حال خوب و بد فقط یه فریبه و بسیار هم موقتی و ناپایداره. چیزی که واقعیت داره وضعیت خوب یا بده. و تنها چیزی هم که مهمه اینه که تشخیص بدی وضعیتت خوبه یا بد. راستش اونقدرها هم تشخیصش راحت نیست. ذهن ما اونقدری که فکر می‌کنیم خوب کار نمی‌کنه. کلی کتاب در این‌مورد نوشتن که ما چقدر راحت فریب می‌خوریم. چقدر راحت اشتباه می‌کنیم تو تصمیماتمون. چقدر ساده می‌تونند ما رو گمراه کنن و مجبورمون کنند کاریو که می‌خوان انجام بدیم. پس فکر نکن همینجوری می‌تونی بگی وضعیتت خوبه یا نه. باید همه حواس‌پرتی‌ها رو بذاری یه گوشه و بشینی خوب نگاه کنی که چی داری و چی نداری. قبل این کجا بودی و الان کجا هستی. کجا داری میری؟ اصلا داری میری؟ باید به این هم فکر کنی که قبلا کی بودی و الان چه‌کسی هستی. باید از ابزارها درست استفاده کنی. باید بدونی مقایسه منطقی چجوریه. باید بدونی حافظه قابل اتکا نیست و به نوشته‌ها و ردپای مکتوب گذشته‌‌ت نیاز داری. باید مشورت کردن رو بلد باشی و درک کنی گاهی آدم‌های نزدیک زندگیت در جنبه‌هایی تو رو بهتر از خودت می‌شناسن. باید بدونی الان داری چیکار می‌کنی، چه امیدهای واهی و چه پتانسیل‌ها
Read more

دلداده‌ی چراننده گله

‌   امروز روانکاوم پرسید که چرا دیگر نمی‌نویسی؟ انگار نوشتی کمکی به من یا او می‌کند. یک‌سری خزعبلات در مورد عدم نیاز به نوشتن گفتم، اینکه دیگران بسیار بهترش را نوشته‌اند و کافی‌ست بگردی و بخوانی و از اینجور حرف‌ها. بعد او گفت من هم این‌ها را می‌دانم و با این حال در اینستاگرامم چیزهایی منتشر می‌کنم چون احساس می‌کنم آدم‌هایی در سطح خودم وجود دارند که نیاز دارند این حرف‌ها را بشنوند. حرفش کاملا خالی از معنا نبود. بعد، امروز عصر، موقع خواندن آخرین پست شیدا راعی تصمیم گرفتم این‌ها را بنویسم. در مورد یک مسئله‌ی بی‌اهمیت (عدس‌پلو، فایل ارائه، سیو کردن طعم‌ها) نوشته بود، اما لامذهب چنان خوب می‌نویسد که آدم را سر ذوق می‌آورد. اما این چه نام و عکس پروفایلی‌ست مرد؟ دلداده‌ی چراننده گله؟ متوجه نمی‌شوم. در انتخاب اسم اینجا مانده‌ام. همیشه در پیدا کردن نام درمانده عمل می‌کنم. فعلا از روی این بیت مولوی انتخابش کرده‌ام، برای اینکه عمیق به نظر برسم. عجب باغ ضمیرست آن، مزاج شهد و شیرست آن.  و یا در مغز هر نغزی، شراب بی‌خمارست آن.  نمی‌دانم چرا ف هنوز جواب پیامک‌م را نداده. امروز در میان ممبرهای کانال گ
Read more

تراپی با هانیبال

دیروز پشت صندلی نشسته بودم و مشغول کارم بودم که یکی از آدم‌هایی که خیلی نمی شناختم پشت سرم نشست و گفت که اختلال شخصیت مرزی دارد و شروع کرد با اشتیاق از قرص‌هایی که می‌خورد و تاثیر معجزه‌آسایی که در زندگی‌اش گذاشته‌اند صحبت کرد‌‌ن. مثل ترسوها از او در مورد عوارض قرص‌ها پرسیدم و گفتم روانکاوم چند ماه پیش توصیه کرده است برای درمان افسردگی پیش روانپزشک برم و کمی دارو مصرف کنم‌‌، اما نرفته‌ام. خندید و گفت که عوارض داروهای ضدافسردگی پیش قرص‌هایی که من برای اختلال‌های مختلفم خورده‌ام کمتر از مصرف یک مسکن است. از من اجازه گرفت و پشت لپتاب نشست تا قرص‌های مختلف و تاثیرات و عوارضشان را نشانم بدهد. مثل من به ماتریالیسم معتقد بود و همین باعث شد گفتگو به جاهای خوبی کشیده بشود.  راستش من عاشق این گفتگوهای عمیق و ناگهانی و انفجاری و پر از شفافیتم که ممکن است کمتر از یکبار در ماه یا سال رخ بده. وقتی دو طرف بدون هیچ سدی هرچیزی را که به ذهنشان می‌رسد، می‌گویند. یک اعتماد دوطرفه بی‌حد و مرز اما تقریبا بی‌پشتوانه. هیجان‌انگیز بود و برخلاف همه چیزهای دیگر اطرافم فاقد روح زندگی و حوصله‌سربر نبود. برای همین
Read more